Na rysunku 21 pokazano kolejne fazy wylęgania. Błona jajowa pęka w okolicy głowy, która wraz z przednią częścią woreczka żółtkowego wydostaje się na zewnątrz.
Zaciskające się na woreczku krawędzie rozerwanej błony powodują chwilowe zahamowanie obiegu krwi. Po okresie bezruchu, trwającym 1—3 minuty, zarodek silnymi zgięciami tułowia i ogona powiększa otwór i powoli wydostaje się na zewnątrz.
Przebicie błony ogonem lub woreczkiem żółtkowym jest patologicznym odchyleniem od normy.
O ile w pierwszym przypadku wylęg może zakończyć się pomyślnie, o tyle w drugim zarodek niemal zawsze ginie uwięziony między zaciśniętymi krawędziami błony.
Rozwój zarodkowy na tarliskach przybrzeżnych odbywa się przy raptownych skokach temperatury i zawartości tlenu w wodzie. Są one związane z cyklem dobowym (rys. 22) oraz ze zmianami pogody.
Rys. 22 Dobowe wahania temperatury i natlenienia wody na przybrzeżnym tarlisku szczupaka (wg Lindrotha).
Z danych Rezniczenki i innych (1967) wynika jednak, że czas oddziaływania temperatur niższych od 6° i wyższych od 18° nie przekracza 10% całego czasu rozwoju. Odporność ikry na okresowe działanie niskich i wysokich temperatur, a także na gwałtowne ich wahania w granicach około 10° (Lindroth, 1946) stanowi ważną cechę biologiczną szczupaka i jest przystosowaniem zapewniającym wysoką przeżywalność (60—95% według Franklima i Smitha, 1963) w zmiennych warunkach środowiska naturalnego.
